A NOSSA TERRA

A nossa terra, está formada polos restos de tudo aquilo que antes passou por aquí. Para non ser menos, tamen ela anda um pouco abandonadinha como to-
das as cousas que mais necesitamos para a nossa vida. Pouco se sabe com rigor dos tempos pasados, mais bem reina a balburdia, e goberna a confusion xeral. E a version tendenciosa dos poderosos, a que vai impondo a sua lei, deturpando constantemente a veracidade dos feitos, acomodando os acontecimentos e dandolhes o prisma necesário ás suas conveniencias. E por esta razon, que a historia do ser humano e das suas civilizacions se oficializa, non obstante intentaremos navegar com a intelixencia através dos tempos perdidos.
Somos tan velhos, que nem sequer sabemos quem somos, nem donde procedemos, os nossos testemunhos mais fidedignos son as pedras parlantes, eternas, vixiantes, dactilares, bonitas. com mil “Oions” elas miran pra nós, e nos falan non só por fora, mas sobretudo por dentro. Elas encerran na sua mudés muito da nossa herdanza comun, nos “Campos do Mouro”, nos “Mourigades”, nas “Pedras Bonitas”, nos Moldes metalurxicos, nas ferramentas, nas armas, nas fermossissimas xoias, nas costumes, na fala, nos nomes das xentes e dos lugares. Daquí sacaremos os nossos materiais, para unha viaxem através dos espaços e dos tempos passados.
Ha várias culturas antergas que deixaron unha marca profunda no nosso caracter comun, a primeira delas penso eu que foi a grande Civilizacion do Bronce Atlantico, que abarcou toda a ribeira do nosso mar, num xeito de vida similar, de enterramentos colectivos, de megalitos, de ferramentas caracteristicas, de petroglifos, dunha espiritualidade que se adivinha nas vistas maxestuosas dos campos de mâmoas, esta talvés fora a nossa primeria nacion, a deste mar que nos alimenta e nos irmanda, que nos traslada mais alá das terras do fin do mundo, que voltaran algum dia nas suas naves, nunha manhan de nevoeiro como Don Sebastian.
Difícil seria, imaxinar a nossa terra sem os “Grovios”, aqueles que habitaban nas gorobas dos cotos, aqueles seres avispados, metidos nas suas colmeias, de pedras e palhas, vestidos com roupas multicolores, adornados com xoias primorosas, brandindo encantadas “Excalibur”, e unidos na Irmandade Circular de Arturo. Aqueles que amaban sobre tudo a Natureza nai, a irmandade das árvores, dos bosques, e das estrelas. A igualdade irrenunciábel das “Tavoras Redondas”, da propriedade comunal da terra, no disfrute do trabalho em comun. Os “Mourigades” circulares, dos quais venhen todas as nossas aldeias desperdigadas, da alma dos quais sacou Prisciliano a sua doutrina cósmica, a espiral céltica da enerxia rexeneradora  do universo.
Continuadores, e herdeiros dos anteriores, é a grande nacion dos Galos, os “Fir Galiuin”, Porto Cale e os Calaicos, aqueles que deron o nome actual á nossa Terra, Galheirinha e o Galheiro, Galiza. O nome dunha xente e dum territorio, aos quais chegou unha monstruosidade chamada Império Romano, este Lebiathan depredador da vida das xentes, e sedento de ouro, provocou guerras continuas para facer escravos. Era um estado moderno, nada respeitaba ó seu paso, nem os homes nem a natureza, somente pensaba no roubo e na riqueza material, facer obras megalomanas e comprar vontades com ouro eran as suas paixons.
Da decadencia e ruina desta maquina de guerra e ódio, surxiu unha nova idade, e unha nova vontade de Igualdade e Fraternidade, que se encarnou no Cristianismo revolucionário, as Irmandades, os conventus, o trabalho em comun da terra, o amor pela natureza, a útopia do paraíso terreste. Reecarnase em Prísciliano, toda a alma Comunal Céltica, todo o caracter dunha civilizacion igualitaria, que marcaria profundamente a nosso país durante séculos, e o levaria a unha etapa de ouro das nossas xentes, e da nossa cultura popular que alcançou dimension universal.
Com a caída do Império, arrivaron as oleadas de Barbaros, como vindos dum passado “Mercado Comun Europeo”, dispostos a saquear tudo o que toparan por diante. A Nós tocounos os Suevos, um povo Xermanico, de guerreiros e agricultores, xentes orgulhosas e paganas, os quais muito mal aconselhados por San Millan tomaron rei.
O reino da Galiza, do que muitos ignoran incluso a sua existencia, durou aproximadamente mil anos, finou no seculo xv, com a perda real da independencia, ainda que a sua vida formal se prolongou mais, mas xá sem unha soberania autentica. Parece ser que foi a primeiro reino da Europa, com a capital em Braga. Idacio (obispo de Chaves) contanos escandalizado a sua chegada, desconsiderados com a orden Romana, mas parece ser que foron bem recebidos pola maioria da povoacion. Orosio foi testemunha presencial dos seus feitos. Hermerico pacta com o Imperador Honorio, a independencia do “Galliciense Regnum”, que abarca o territorio até o rio Douro, Asturias e León. O segundo rei foi Requila (438-448), que estendeu os dominios até Lisboa, anexionando a Lusitania e Cantabria, que permanecerian Galegas até o século VII. Requiario Rei (449), foi o primeiro reino Europeo que acunhou moeda propria. Maldras Rei (456-458) mantivo a union do povo e neutralizou a aristocrácia Romana, varios de cuxos membros foron mortos em Lugo no ano 460. Remismundo Rei (465). No ano 550 retornan as noticias escritas sobre Galiza, gracias á chegada de Martinho Dumiensis, reinaba enton Carriarico. Teodomiro Rei (559-570), reunese o primeiro Concilio Bracarensis no ano 561, como organo assesor do monarca (Parrochiale Suevum). Miro Rei (572-583), II Concilio Bracarensis ano 572, leva o exercito até sevilha, mas parece ser que non consegue nada, somente mortes. Eurico Rei (583-584), era filho de Miro. Andeca Rei (585), este ano desaparecia o Reino Galego dos Suevos, de nada valeu o intento de Malarico para restauralo, pois foi vencido e apresado.
Entre o ano 585 e o ano 711, Galiza foi um reino dos Visigodos, e mantivo todo o seu territorio até o ano 666, cando se lhe segregou o territorio a sul do rio Douro. Os futuros reis Visigodos, eran nomeados antes Reis de Galiza, tal foi a caso de Vitiza (696) que pasou a capital para Tui. Vitiza accedeu ao trono de Toledo (701), mas padeceu unha sublevacion aristocrática e foi deposto por Rodrigo.
Os Mouros entran na peninsula, apoiados polos Vitizanos no ano 711, mas non ocuparon o territorio do reino da Galiza, por causas que desconhecemos. Mantivo boas relacions com os Mouros, e voltou a reintegrar os territorios ó sul de rio Douro, non obstante nada sabemos sobre o século VIII, pois tanto Pelayo, como os seus inmediatos sucesores, como a batalha de Covadonga, carecen de qualquer fundamento historico fiábel. Paio (718-737), Favila (737-739), Adfonsus I (739-757), Froilán (757-768), Aurelio (768-774), Silo (774-783), Mauregato (783-789), e Vermudo I (789-791). Estes monarcas, dotados dum poder inestábel e em competencia coa nobreza, apenas dispunhan dum lugar proprio onde residiren e sobre o que exerceren  a sua xurisdicion, por esta razon acabaron fundando unha cidade nova para instalar a sua corte, Oviedo.
Adfonsus II (813), foi quando se inventou o asunto do Apóstolo Santiago, para independizarse da igrexa Mozárabe de Toledo, dous centros de poder que se axudan mutuamente, a monarquia de Oviedo e a igrexa de Compostela. Ramiro I (842-850). Ordonho I (850-866), ataques de piratas normandos na costa. Adfonsus III (866-910), dividiu o reino polos tres filhos. Ordonho II (910-924), voltou a reunificar a maior parte do reino, e instalou a capital em Leon, antigo campamento Romano da Gallaecia. Froilán II (924-925). Sancho Ordonhez (925-929). Adfonsus IV (929-930). Ramiro II (930-950). Ordonho III (950-955), O territorio de Sahagún estaba dentro da Galiza. Sancho I (955-967), morreu envenenado. Ordonho IV (956-961), concedeu a independencia a Castela no ano 960. Ramiro III (967-982), con apenas cinco anos ninguem reconhecia a sua autoridade, agravada a situacion por unha longa incursion normanda no ano 970.
No ano 982 foi proclamado rei Vermudo II, nestas datas foi quando se deu a violenta intervencion militar de Almanzor, quem arrebatou Coimbra ao reino de Galiza, e saqueou Leon, Astorga e no ano 997 Compostela, deixandoa completamente destruida. Adfonsus V (999-1027), o país padeceu a incursion do normando Olaf Haraldson (1014), o rei foi morto dum frechazo quando intentaba tomar a cidade de Viseu. Vermudo III morreu no ano 1037, loitando contra Fernando I de Castela.   Sancha foi a herdeira da coroa Galega. Entre o ano (1065-1072) reina Garcia, nos territorios que van até Coimbra,
Adfonsus VI (1072-1109), colheu para el Leon e Castela, para asua filha Urraca Galiza, e as terras ó sul do minho para a outra filha Tereixa, desaparecia enton a antiga configuracion politica, e surxian de Galiza tres estados novos. Adfonsus VII (Reimundés), coroado no ano 1111 em Compostela, o seu reino compreendia ainda Portucale, preocupada a aristocrácia Portucalensis pelo grande poder da igrexa Compostelana, onde Xelmirez se titulaba arcebispo em 1120, separaronse de feito no ano seguinte, ainda que oficialmente o reino de Portugal non foi proclamado até 1139 por Adfonsus D’Anrique.
Fernando II (1157-1188), e o seu filho Adfonsus VIII (1188-1230, este ultimo estendeu os seus dominios polo norte da Extremadura, onde non é estranho que algunhas aldeas falen Galego.
Fernando III (1230-1252).
Adfonsus X (1252-1284), o poder politico vaise desprazando cara a Castela, separase o territorio de Leon, desde as Asturias até á Estremadura.
Sancho IV (1284-1295)
Entre (1296-1301), gobernou o infante Xoán, xa independentes Galiza e Leon.
Fernando IV (1301-1312)
Adfonsus XI (1312-1350), em seu nome gobernou o infante Felipe.
Pedro I (1350-1369), que foi morto pola aristocrácia e polos obispos, pois apoiarase nos burgos para aumentar o seu poder.
Fernando I de Portugal , penetrou na Galiza no mesmo ano de 1369, sendo bem recibido polos Concelhos, desde Tui até á Corunha. A cidade de Tui permaneceu baixo a sua xurisdicion até 1372, e a Corunha até 1373, frustrandose a tentativa mais firme de union Galaico-Portuguesa.
Xoán de Gante, facendo valer os dereitos da sua mulher Constanza, desembarca na Coruña no ano 1386, sendo coroado rei em Compostela. Em 1387 renunciou e retirouse.
Xoán de Trastámara (1387-1454), introduce unha aristocrácia foranea em Galiza, e xuntase com os obispos feudais. Dagora em diante Galiza compartiria sempre reis com Castela, ainda que sem perder a condicion de reino.
Enrique IV (1454-1474), aqui se deu a grande revolucion Irmandinha entre 1466 e 1469, foi por tanto expresion da capacidade que ainda conservaba o país para actuar como unha sociedade igualitária.
Isabel (1479), o proxecto politico posto em marcha polos reis Católicos, o Estado Moderno, significaba um forte poder centralizado desde a Corte de     Castela, desde enton a consideracion de Reino que Galiza continuou tendo era só  um título carente de autentico significado.
O Reino durou muito tempo mais, polo menos reconheciase a sua cohesion e entidade nacional, e formaba parte da colecion de títulos dos reis. Até que no ano de 1833, a rexente Maria Cristina suprimiu a categoria e circunscripcion do Reino da Galiza.

Léria Cultural

Deixar un comentario